Psalm 104

Psalm 104

1.  Waak op, my siel, en loof die HEER!
My God, U is uitnemend seer
verhewe in u majesteit,
U is bekleed met heerlikheid:

2.  u mantel is van sonneglans,
u troongewelf die bloue trans;
die solderwerk van u paleis
is in die wolke, hooggehys.

3.  Daar sweef U op die wolkwa aan,
of wandel op die wind, u baan!
U bode is die windgeluid;
as dienaars vlieg u blitse uit.

4.  Die aarde 't Hy deur sy bevel
op fondamente vasgestel.
Die waters in hul stormgewoel,
oor hoogste berge heengespoel,

5.  het U, soos in 'n vegtersvlaag,
deur donder voor U heen gejaag,
die dal laat sak, die berg laat rys -
u vinger 't hul die plek gewys.

6.  Ook vir die see was daar 'n merk,
sy woede is daar ingeperk.
U stuur die sterk fonteine uit,
die berge ruis van stroomgeluid.

7.  Daar laaf die wilde dier sy bors
en wilde-esels breek hul dors; 
daar woon die blye voëlkoor
wat uit die takke 'n stem laat hoor.

8.  Uit boonste kamers ruis Gods reen,
die berge en aarde drink 'n seen;
en gras skiet vir die veedier uit,
en vir die mens ontluik die kruid:

9.  die brood wat hom sy kragte voed,
die wyn wat hom sy smart versoet,
die olie wat sy aangesig,
deur leed verdof, met vreug verlig.

10.  God gee die reën as sy hand
die wilde bome en seders plant,
wat wyd hul lommer opevou
en voëls nooi om nes te bou.

11.  Sipresboom, slanke woudpilaar,
'n huis is vir die ooievaar;
op berg en rots se hoogste top -
daar spring die das en steenbok op.

12.  Gods vaste tydmaat is die maan;
die son weet as hy skuil moet gaan.
Dan word dit nag op Gods besluit,
en roofdier trek op rooftog uit.

13.  Gebrul wat oor die velde rys,
is leeugeroep tot God om spys.
Maar sal die son sy loop begin,
dan sluip hul weer hul skuilplek in.

14.  Nou word die mens deur môrelig
gewek, gewink tot arbeidsplig
totdat oplaas die skemer val.
Hoe eind'loos is u werketal,

15.  hoe wys het U hul geformeer,
hoe vul hul saam die aarde, HEER!
Daar is die see, na alkant wyd;
en 't wemel in sy eind'loosheid.

16.  Daar oor die wye waterbaan
sien ons die blanke seile gaan;
daar laat U Leviatan speel
en in die weidse vreugde deel.

17.  Wat leef in water en op land,
verwag hul spyse uit u hand.
Ontsluit U dit, hul word verkwik;
hou U dit toe, hul word verskrik;

18.  neem U hul asem weg, hul keer
tot stof en as, en is nie meer.
Maar as u Gees weer oor hul sweef,
dan leef hul, en die aard' herleef.

19.  Laat glorie sonder maat of perk
die HEER verbly uit al sy werk!
Hy, wat net kyk en - niks hou stand;
en as Hy slaan, staan berge aan brand.

20.  Ek wil terwyl ek lig geniet,
Gods grootheid sing in psalm en lied.
En die oorpeinsing van my gees -
mag dit Hom welgevallig wees.

21.  Al wie die HEER se lof mishaag,
laat hul soos stof voor wind vervaag!
My siel, wat uitsing tot Gods eer -
sing onvermoeid, en loof die HEER!